ΕΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟ ΠΝΕΥΜΑ
Αν μας ζητούσαν να περιγράψουμε με μία φράση την Καλλιόπη Καρβούνη, ή Calliope όπως είναι διεθνώς γνωστή, θα λέγαμε ότι είναι μία «δημιουργική θύελλα». Ένα ελεύθερο πνεύμα που επαναπροσδιορίζεται διαρκώς, χωρίς ποτέ να χάνει την προσωπικότητα της. Φωτογράφος μόδας στα πιο έγκυρα περιοδικά παγκοσμίως, μητέρα δύο αξιολάτρευτων κοριτσιών, ιδιοκτήτρια ενός από τα πιο στυλάτα μαγαζιά στην Αθήνα. Kοσμογυρισμένη, λάτρης της ομορφιάς και της αρμονίας που, έτσι κι αλλιώς, τα έχει στο γονίδιό της. Με άλλα λόγια, μια χορτάτη γυναίκα.
Καθισμένοι στο υπέροχο σαλόνι της την παρατηρώ, όπως και το χώρο τριγύρω, και συνειδητοποιώ για μια ακόμα φορά πόσο όμορφη γυναίκα είναι και πόσο έντονο προσωπικό στυλ διαθέτει. Τριγύρω, χρώματα, έπιπλα, αντικείμενα και μυρωδιές, όλα αποπνέουν μια αίσθηση εξωτική, μια κοσμοπολίτικη αύρα. Το ανήσυχο πνεύμα της την οδήγησε στην απόφασή της να φύγει από την Ελλάδα για το εξωτερικό, σε νεαρή ηλικία.
«Στην αρχή πήγα στο Λονδίνο και έπειτα στο Μιλάνο. Εκεί γνώρισα τη Franca Sozzani, διευθύντρια της Ιταλικής Vogue, η οποία λάτρεψε το στυλ μου. ‘Επιασα κατευθείαν δουλειά στην Conde Nast, όπου παρέμεινα για πολλά χρόνια. Η Franca, όπως και η αδερφή της Carla, ήταν οι μέντορες μου. Πολλοί λένε ακόμα και σήμερα ότι υπήρξα πολύ τυχερή. Και πραγματικά ήμουν. Aλλά, αν η Franca δεν έβλεπε κάτι διαφορετικό σε μένα, θα με είχε πετάξει έξω την επόμενη μέρα!».
Η Calliope ξεκίνησε ως στυλίστρια και συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους φωτογράφους της εποχής, όπως οι Herb Ritts, Bruce Weber, Neil Kirk. «Στην αρχή πέρασα δύσκολα στο Μιλάνο. Ένιωθα μόνη και πολλές φορές αισθάνθηκα ακόμα και ταπεινωμένη, αλλά άντεξα. Ήξερα ότι ήμουν τυχερή που δούλευα με όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους».
“Φωτογράφισα πολλές διασημότητες, όπως την Angelina Jolie, την Cameron Diaz, τη Liv Tyler, τον George Michael. Πήγα στο Λονδίνο όπου γυριζόταν το Hunger με τον David Bowie και την Catherine Deneuve. Ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου!»
Η φωτογραφία προέκυψε ως φυσική εξέλιξη της δουλειάς. «Χρόνια έλεγα στη Franca έλεγα ότι ήθελα να γίνω φωτογράφος. Μου άρεσε το styling, ωστόσο καταλάβαινα ότι για να έχεις τον απόλυτο έλεγχο έπρεπε να είσαι φωτογράφος. Εκείνη την εποχή πήγα και στη Νέα Υόρκη και την ερωτεύτηκα ακαριαία. Μετακόμισα εκεί ως φωτογράφος της ιταλικής Conde Nast. Στην αρχή η Franca μου έδωσε μια δουλειά για το Vogue Bambini και όταν είδε το αποτέλεσμα ξετρελάθηκε. Δημιούργησα μια δική μου σχολή φωτογραφίας, που ακόμα και σήμερα την αντιγράφουν».
Το 2009 αποφάσισε να επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα. «Τον πρώτο χρόνο που γέννησα τα κορίτσια μου ήμουν σαν χαμένη. Αποφάσισα ότι ήταν καιρός να γυρίσω στην πατρίδα μου. Έπεσα, όμως, πάνω στην κρίση. Στενάχωρη κατάσταση, αλλά δεν το έχω μετανιώσει, παρόλο που θα έφευγα άνετα αύριο, αν μπορούσα».
Ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να κάνει ένα βιβλίο αφιερωμένο στην Ελλάδα. Παραδοσιακές φορεσιές του Λυκείου των Ελληνίδων με τη χορηγία του Ιδρύματος Νιάρχου. Το δεύτερο βιβλίο της, Τα παιδιά του φωτός, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Skira παγκοσμίως. Είναι αφιερωμένο στο ελληνικό Κάλλος και την κλασική Ελλάδα. Η ίδια αποφάσισε να φωτογραφίσει παιδιά που αποπνέουν τη φρεσκάδα της νιότης.
Στην Αθήνα το κατάστημά της αποτυπώνει το προσωπικό της στυλ, ενώ θα μπορούσε άνετα να σταθεί στο Μιλάνο ή τη Νέα Υόρκη. Πηγαίνει τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο στην Ινδία και φτιάχνει εκεί τα ρούχα και τα αξεσουάρ. Της αρέσουν σχεδιαστές, όπως οι Dior, Valentino, Gucci. Και ο αείμνηστος Gianni Versace με τον οποίο χόρευε ταγκό στο Μιλάνο.
Ως γνήσια Αιγοκερίνα, αγαπά πολύ το μαύρο. Για τις Ελληνίδες πιστεύει ότι δεν έχουν προσωπικό στυλ. «Είμαστε μία μικρή περιφερειακή χώρα στη μόδα και καθόλου κοσμοπολίτικη. Επίσης, δεν περάσαμε Αναγέννηση». Πολλές φορές θαυμάζω την εσωτερική της δύναμη. Είναι μία μαχήτρια. Τη ρωτάω τι πιστεύει για τους νέους σήμερα: «Οι νέοι πάντα φέρνουν μια φρέσκια πνοή στα πράγματα. Αυτή τη φορά θα αργήσουν να φτιάξουν τα πράγματα δυστυχώς. Αλλά θα φτιάξουν. Γενικά οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, άφοβοι, ονειροπόλοι. Να μην το βάζουμε κάτω. Να πολεμάμε για τους στόχους μας μέχρι να τους πετύχουμε».
